Een depressie krijgen is niet zo moeilijk in deze tijd van het jaar. Dit was zo’n week. Of liever gezegd, vanaf nieuwjaarsdag is het al raak. Alles komt in drieën, zou het nu klaar zijn? Gelukkig heeft ook alles wat niet goed gaat een goede afloop. Of ik kan het positief bekijken.
Want dat is de kunst denk ik. Als het druilt en als het regent, als alles fout gaat of fout dreigt te gaan dan is het de kunst om toch de zon te zien schijnen. Iedereen beheerst die kunst.
Natuurlijk is niet iedereen een Rembrandt, maar er zijn veel meer mensen die een leuke Nachtwacht kunnen schilderen. Of een straatje bij nacht met een café of een dame met een glimlach op haar gezicht.
En ook een poppetje met armpjes en beentjes is kunst. Ook op die manier kan je dat wat er gebeurt lichter maken. Het is een kwestie van omkeren en inkleuren.
Wat gebeurde er?
Probleem 1
Eerst werd mijn dochter ziek. Grieperig kwam ze terug van oud en nieuw vieren in het buitenland. Jammer voor haar ook, want haar man was net een paar weken over uit Amerika. Uiteindelijk werd ze zo ziek dat het genoeg was om een nachtje in het ziekenhuis te belanden.
Oplossing
Dat ziekenhuisavontuur was eigenlijk best goed want ze knapte razendsnel op. En ik leerde mijn schoonzoon beter kennen.
Probleem 2
Daarna werd ik zelf ziek. Dezelfde klachten, keelpijn, hoofdpijn, moe, etc. Die keelpijn eindigde in een bijna volledige onverstaanbare actie wat reuze onhandig was met de lachworkshop.
Oplossing
Heb je wel eens geprobeerd te lachen als je nauwelijks kan praten? In het filmpje dat we voor BEAM, de jongerentak van de EO, maakten kun je horen hoe dat klinkt. Als je het kan horen tenminste. Maar gelachen hebben we. Dat is gezond!
Probleem 3
Deze week klapte er iemand met zijn auto bij mij achterop de auto. Gedoe. Denk je naar huis te rijden na een lange dag, ben je er bijna en dan boem.
Oplossing
Gelukkig reden we net weg bij een stoplicht en ging het allemaal heel langzaam. Alleen blikschade. Of plastic lijkt het wel tegenwoordig.
De meneer in de auto achter mij – die tegen mij aan reed – verontschuldigde zich in alle toonaarden. In goede harmonie vulden we de papieren in. De auto kan nog rijden en wordt volgende week gemaakt. Het was trouwens een hele leuke meneer :-)
Waar blijft de lach?
Door niet in paniek te raken bij een ziekenhuisavontuur of aanrijding, door oog te hebben voor de positieve kanten, is de lach eigenlijk heel dichtbij. In ieder geval een glimlach.
Voor de dokter van de huisartsenpost, voor de politieagente die kwam vragen of wij er uit kwamen en bij de redactie van BEAM.
Een glimlach is een keuze. Een handigheidje, als je op je pen of potlood kauwt steek deze dan overdwars in je mond. Zo til je je mondhoeken omhoog en denken je hersens dat je lacht.
Kijk maar bij het filmpje van BEAM. Handig toch?
