Het is een van de eerste prachtige voorjaarsdagen. Ik lig op mijn rug en kijk naar de witte wolken die voorbij drijven. Net als vroeger ontdek ik vormen in de wolken.
Eerst zie ik een bekkenbodem, niet het meest voor de hand liggende. Maar vervolgens een paar longen en een hart. Een lichamelijk rondje.
Ik lig niet alleen in het gras. De kat en ik genieten van het buiten zijn. Het beest is eigenlijk van mijn dochter maar woont weer een poosje bij mij. Dat heb je met zo’n kamerhoppend kind. Wel gezellig hoor, die kat in huis.
Het is trouwens grappig om te zien hoe hij achter vliegjes aanjaagt. Soms is het net of hij ze kan zien, maar hij is blind. Dat kun je zien doordat het licht geen invloed heeft op zijn pupillen, die blijven grote zwarte knikkers in het zwart/witte gezicht.
We rommelen maar wat aan. Ik maak wat foto’s van de vrouwenmantel waarop druppels glinsteren in het zonlicht. Ik realiseer me dat de natuur prachtig is. De vrouwenmantel verzamelt het water voor de kleine beestjes die ook moeten drinken bedenk ik me. En inderdaad, even later zit een soort lieveheersbeestje op de vrouwenmantel water te drinken.
Het is zo’n dag. In mijn drukke bestaan even een moment met helemaal niets. Niet lachen maar puur genieten.
