Er was eens…
Lachyoga is in 1995 ontwikkeld door Dr. Madan Kataria. Op wat een normale ochtend leek kreeg hij een lumineus idee. Een idee dat nu in ruim 70 landen over de hele wereld is overgenomen. In dit lachsprookje lees je hoe dit zo gekomen is.
Er was eens een dokter in India die in een medisch tijdschrift een artikel schreef over lachen als medicijn. Er bleek een schat aan wetenschappelijk onderzoek te zijn naar de positieve effecten van lachen. Als je lacht dan haal je dieper adem, ‘blijheidshormoontjes” worden aangemaakt en het ontspant de spieren. Je wordt rustiger, blijer en krijgt nog een sterker immuunsysteem ook! Hij dacht: hier moeten we niet alleen over lezen, of dit onderzoeken, maar dit moeten we doen! Omdat hij niet wist waar hij moest beginnen ging hij naar het dichtstbijzijnde park en vroeg de mensen daar of ze mee wilden doen met een lachclub.
“ Wat? Een lachclub? Wat is dat nou weer?” vroegen de mensen aan hem. “Geen idee”, zei dokter Kataria, zo heette hij, “ik heb het net verzonnen. Maar ik denk dat we er allemaal beter van worden, dus willen jullie het alsjeblieft proberen?”. Een paar mensen zeiden aarzelend “ja”.
Ze begonnen met iedere ochtend in het park samen te komen en moppen te tappen. Want om een goeie mop moet je lachen nietwaar. De eerste keer dat iemand zei: “ken je die mop van die man die bij de dokter kwam?” moest iedereen er heel hard om lachen. Maar de tweede keer was het al minder en de derde keer werd er nog maar heel zachtjes gelachen.
“Dit gaat niet goed”, dacht dokter Kataria en hij besloot het anders aan te pakken. Hij had inmiddels ook in al die belangrijke onderzoeken gelezen dat het voor hersenen helemaal niet uitmaakt of je echt lach of nep. Dat was het! Hij moest niet moppen gaan tappen, iedereen had toch een ander gevoel voor humor, dus dat was ook al veel te lastig geweest. Hij moest gewoon gaan lachen!
Nu wilde het toeval dat zijn vrouw een bekende yogalerares was. Zij leerde hem een aantal belangrijke en toch eenvoudige rek- en strekoefeningen en ademhalingsoefeningen uit de yoga. En zo verzon dokter Kataria de lachyoga.
Hij rende terug naar het park en vroeg de mensen weer of ze met hem mee wilden doen met de lachclub. “Maar dat werkte toch niet vorige keer” zeiden de mensen verbaasd. “Ja, maar ik heb nu zoiets leuks bedacht, dit moet werken! Ach toe nou, doen jullie mee?”. Omdat de mensen in India hele sociale mensen zijn deden ze natuurlijk met hem mee. Zij gunden hem ook wel dat zijn idee echt zou lukken.
“Dank jullie wel”, zei dokter Kataria. “Ik wil jullie uitnodigen om gewoon maar te lachen. Eerst haal je diep adem, dan kijk je elkaar aan en dan begin je gewoon hardop te lachen.” De mensen deden wat hij zei. Ze haalden diep adem, keken elkaar diep in de ogen en, begonnen onbedaarlijk te lachen. De een brulde van het lachen en anderen gierden van het lachen. En omdat ze zo moesten lachen, en omdat ze elkaar aankeken, moesten ze nog veel meer lachen. “Hoho, hahaha” hoorde dokter Kataria. Gelukzalig keek hij om zich heen. Dit was precies de bedoeling. Hij werd er heel vrolijk van.
Nu zijn er over de hele wereld lachclubs. Mensen vinden het heerlijk om bij elkaar te komen en eens lekker te lachen.
Hohohahaha
leuk!