De lachcoach en de stoute schoenen

Lachcoach en de stoute schoenen

De lachcoach en de stoute schoenen

Jonkvrouwe Saskia glimlachte, blij als altijd. Daar was ze nou eenmaal lachcoach voor. Van beminnelijke glimlach tot gevleugeld gebulder; zij had de lachers altijd op haar hand. Op een plezierigpositieve morgen keek ze in haar kledingkast, waar ze onderin een paar blinkende stoute schoenen wist. Ze had ze al vaak zien staan; twijfelend of ze de verleidelijke stoute schoenen aan moest trekken. Ze blonken en lonkten zo mooi… Ze deden haar dromen over nieuwe wegen en ongekende mogelijkheden. Dribbelpasjes en reuzenstappen. Danspasjes en bokkensprongen.

Nu ze de juiste richting had gevonden, voelde ze dat de tijd was gekomen ze aan te trekken. Voorzichtig deed ze de stoute schoenen aan haar voeten. Voetje voor voetje. Dat bleek de onverwachte aftrap voor een doldrieste voettocht. De stoute schoenen gingen direct met Jonkvrouwe Saskia op de loop. Ze gilde het uit. Van schrik begon ze te giechelen. Het giechelen werd schateren. En het schateren werd schuddebuiken. In een wilde rondedans namen de schoenen Jonkvrouwe Saskia mee. De deur uit, de straat op… Verder en verder weg… Al waar Jonkvrouwe Saskia schaterend passeerde, toverde ze een glimlach op het gezicht van diegenen die ze onderweg tegenkwam.

Huppelend, springend, rennend en dravend langs steden, dorpen, bossen en velden kwam ze aan bij Kasteel Kanonnensteijn. Giechelend nemen de schoenen Jonkvrouwe Saskia mee over de oprit, het terras en door de tuinen. Eén van de stoute schoenen schopte baldadig tegen de grote toegangspoort. Opgeschrikt door het gebons en de olijke lach die door de tuinen schalde deed ik open. Jonkvrouwe Saskia stond blijmoedig te huppelen voor de deur.

‘Ha ha, bovenstebestebaron,’ lachte ze luid, ‘Ik trok mijn stoute schoenen aan. Zonder dralen leidden ze me hierheen…’ Ze kon haar zin nog niet afmaken of de stoute schoenen kregen weer de geest. Jonkvrouwe Saskia verdween de lange gangen van het kasteel in. Haar uitbundige geschater galmde door de gangen. Ze rende trappen op en af en kwam uiteindelijk giechelend op de kantelen terecht. Hinkelend van de slappe lach deed ze haar best te spreken. ‘Kunt u die stoute schoenen van mijn voeten halen? Ze hebben een loopje met mij genomen, vrees ik… En iedereen lacht mij uit!”

Ik keek naar boven, waar Jonkvrouwe Saskia tapdanste op de kasteelmuur.
‘Maar Jonkvrouwe Saskia… iedereen lacht u tóe. Dat is een heel verschil,’ antwoordde ik glimlachend. ‘Dat is toch juist wat u wilt bereiken?’
‘Dat is wa-ha-ha-ha-ha-aar, wa-ha-ha-ha-ha-arde Baron,’ giechelde ze. ‘Ik heb er alleen geen controle over!’ Ze buitelde, draaide pirouettes en maakte zelfs een salto. ‘De Stoute Schoenen laten mij dingen doen die ik niet eens voor mogelijk hield!’
‘Ziet u wel, u kunt véél meer dan u denkt!’ riep ik haar toe. ‘Misschien moet u de controle gewoon loslaten. Grenzen verkennen. Dan gaat er een wereld aan reisbestemmingen voor u open. Om uw bestemming te bereiken moet u uw stoute schoenen juist áánhouden! Dat is toch juist wat u de mensen wilt vertellen?’

Jonkvrouwe Saskia schaterde. ‘U heeft gelijk,’ zei ze, ‘Ik laat de schoenen op hun beloop. Ik zie wel welke avonturen ik tegemoet ga en wie ik tegenkom. Weet u wat? Ik ga gewoon op grote voet leven!’
‘Prachtig, Jonkvrouwe Saskia,’ riep ik tevreden naar boven. ‘Wie de schoen past, trekke hem aan!’

 

Tekst – Melchior Baron Dragonder  – Twitter: @BaronDragonder

Cartoon – Peter van der Wiel  – Twitter: @PetersCartoons

Dit bericht is geplaatst in Boeken & verhalen. Bookmark de permalink.

2 reacties op De lachcoach en de stoute schoenen

  1. Pauline schreef:

    Wat ontzettend leuk. Ben benieuwd waar die schoenen je nog meer naar toe brengen. En als je af en toe een reisgenootje nodig hebt….

    • Saskia van Velzen schreef:

      Hahaha, ze brengen me naar vreemde verhalen, grensverleggende televisieoptredens, intensieve cursussen en verre streken. En je bent van harte welkom als reisgenoot. Graag zelfs, gezellig!

Reacties zijn gesloten.