Zesennegentig

Waarom zesennegentig?

Ik wil je iets vertellen over zesennegentig.

Wijn uit ’96

Nee, niet over de mega prijzige fles wijn uit ’96. Wie geeft er aan een Château Lafite Rothshild 1er cru classé maar liefst 2095 euro uit? Wordt je daar vrolijk van? Dat wordt je ook van een lachworkshop maar dat is gelukkiger minder duur. Maar daar wilde ik het niet over hebben.

96 kilometer

Nee, ook niet over de afstand van mijn huis naar vriendlief. Regelmatig zitten wij een uur in de auto om de 96 kilometer lange afstand te overbruggen. Het is geen moeite, we zien elkaar graag. Omdat we plezier met elkaar hebben. Zoals op de Nationale Gezondheidsbeurs. Tussen de mini lachworkshopjes door lachten we vaak samen. Om de opmerkingen die mensen maken, om de leuke gesprekken die we voerden en simpelweg om en met elkaar. Maar dat was ook niet wat ik wilde vertellen.

foto: Tjerk Laan

Waar wilde ik het wel met je over hebben?

96 jaar

Zesennegentig jaar is ze. Mijn oma. Sinds bijna twee maanden zit ze in een verzorgingstehuis. Ze is de oudste en de beste van het stel in haar wooneenheid. En ze is gek op haar evv-er. Sinds dat oma daar zit weet ik wat het is. De eerst verantwoordelijke verzorgende. Anneke maakt namelijk grapjes. Bijna de hele dag door. En je maakt haar niet gek. In onze woorden, je maakt haar de pies niet lauw. Ik heb Anneke de tafel zien dekken terwijl ze probeert of ze met de borden kan sjoelen. Of ze zegt tegen oma dat de mevrouw die stilletjes aan tafel zit gek is op sneeuwballengevechten. En dat als er sneeuw ligt ze gewoon de sneeuwballen naar binnen gooien. Oma snapt het grapje. Verder kan ze niet zoveel met haar huisgenoten. Ze zijn dement en doof.

Lachen is normaal

Een tijdje geleden sprak ik mijn moeder. Ze was bij oma geweest en had verteld dat mijn dochter en ik die week langs zou komen. ‘Gelukkig,’ had oma gezegd, ‘eindelijk weer eens een normaal gesprek.’ Wat zoveel betekent als ‘eindelijk weer eens lachen.’ Want als ik er ben dan lachen we samen. Zoveel mogelijk. Ze klaagt niet maar vertelt vooral hoe goed ze daar verzorgd wordt. Hoe fijn Anneke haar heeft geholpen en hoe ze genoten heeft van de allereerste pannenkoeken van Tom, de stagiair. Oma is geïnteresseerd in de hele familie. Ze weet er meer van dan ik. We maken grapjes, halen leuke herinneringen op en we hebben plezier.

Ja, ze vergeet wel eens wat. Ja, ze herhaalt wel het een en ander. Veel zelfs. En ik vind het prima. Maken we het grapje nog een keer en blijven we plezier maken.

Positief

Van oma heb ik geleerd om positief in het leven te staan. Om het leven te nemen met dat wat zich aandient. Om mensen te laten zijn wie ze zijn. Vorige week haalde ik haar op. Het is geen ‘moetje’ maar ik vind het echt leuk. Haar gezicht licht altijd op als ze familie ziet.

We lunchten gezellig bij mij thuis. Mijn moeder kwam ook langs. Lekker vers brood met rookvlees. Kopje thee erbij en koffie voor toe. Daarna een wandelingetje in de zon.

Aan het eind van de dag op de terugweg herhaalt ze weer veel. Ze herhaalt dat het zo’n verrassing was dat ik kwam. En een nog grotere verrassing dat ze mee naar mijn huis ging. En hoe fijn ze het heeft gehad. Hoe lekker het eten was, hoe leuk het wandelingetje en hoe fijn die zon op haar gezicht was.

Dat mag van mij best herhaald worden. Al is het zesennegentig keer.

mijn oma