Heb je het in de Volkskrant gezien? Op 5 juli werd er een lang artikel gewijd aan humor in de zorg. Er moet meer gelachen worden. Dat vind ik ook.
Met humor kun je iets openbreken. Je kan dichterbij de patiënt komen waardoor hij gemakkelijker praat, ook over andere dingen.
Met humor kun je ontladen en de rare dingen die je dagelijks tegenkomt in perspectief zetten.
Maar humor wordt niet geleerd op de medische school. En al zou dat zo zijn, niet iedereen kan het.
Ik zou pleiten voor lachen op school. Lachen zonder reden. Vele malen gemakkelijker dan humor. Vele malen simpeler om te doen en direct toe te passen.
Van dichtbij maak ik het mee bij mijn oma. Haar nieuwe evv-er (eerst verantwoordelijke verpleegkundige) lacht niet. De trekken op haar gezicht zijn hard en als ik iets vraag krijg ik snibbig toegesnauwd dat ze in overleg zit of dat ze zelf een probleem heeft.
Hoe zou het zijn als deze dame zou leren lachen? Als ze zich bewust zou zijn van haar effect en als ze een lach op haar gezicht zou laten zien?
Ik ben nog niet in de gelegenheid geweest te vragen hoe het werkelijk met haar gaat. Teveel in overleg denk ik. Soms is de vraag: “Wat maakt jou blij in dit leven?” genoeg om op andere gedachten te komen.
Wat maakt jou blij in dit leven?
