Van de week was ik in het ziekenhuis. Mijn alleroudste vriendinnetje – nee, dat klinkt niet aardig, ik bedoel mijn allerbeste vriendinnetje die ik al ons hele leven ken – was ineens opgenomen met hele gekke verschijnselen.
Als bijverschijnsel bij de griep kreeg ze een bloedvatonsteking met de welluidende naam Henoch-Schönlein. Helaas is daar niets schöns aan, zoals haar man het plastisch zegt.
Een ziekenhuis is nu niet de plek waar je je persé vrolijk van gaat voelen. Ze doen hun best tegenwoordig. De vloeren van de gangen hebben zachte kleurtjes gekregen, de muren worden versierd met kunst en in de hal onderweg staan mooie en grappige kunstwerken zoals twee beren die elkaar omhelzen en koffers op een voetje.
Maar als je door de lange gang loopt en de kamers links en rechts inkijkt dan kun je zien dat er niet veel te lachen is. Je moet echt ziek zijn wil je überhaupt in het ziekenhuis opgenomen worden. Gelukkig weten mijn vriendin en haar man de lach altijd weer te vinden.
Ik denk dat ik daarvan heb dat ik kan lachen. Wij werden als baby-peuter al bij elkaar in de box of kamer gestopt omdat onze moeders in het piepkleine dorpje hun eigen ‘peuterspeelzaaltje’ creëerden. Zo hadden de moeders ook een dagje vrij van hun kroost. Nadat ik verhuisd was op mijn vijfde bleven we bij elkaar logeren. De ene vakantie bij mij en de andere bij haar. Altijd hadden we de slappe lach.
Nog kunnen we lachen. Zelfs ook tijdens mijn bezoek. Oog voor de gekke dingen die gebeuren, even stout racen met de rolstoel en de benen omhoog door het ziekenhuis, alle kleine beetjes helpen om even de lol te voelen en af te leiden van de pijn.
Maar ik vind het niks. Wat mij betreft wordt ze gauw weer beter. Zodat we weer kunnen lachen om niks.
Ik lach zelf ook in het ziekenhuis en ik ben 11 maar zw vermaken je wel geef een like
Ja,ik vertelde tijdens lachworkshops ook altijd over hoe lachen ook pijnbestrijdend kan werken….dan vertel ik ook over Norman Cousins natuurlijk. Maar nu heb ik een eigen ervaring te delen…..
Ik heb me even geleden door een kleine ingreep (laseren van spattaderen) heen gelachen, ondertussen ook de arts en zijn ok assistentes laten mee-lachen, met misschien een leuke lachworkshop voor zijn teamuitje in het verschiet….. Hoezo win-win-situatie!!
Maar het leukste: ik weet nu uit eigen ervaring dat het helpt: zet mond vast in de lachstand , zeg hohohahaha……’ t werkt ! Op z’n minst leid het af van iets pijnlijks en ontspant, dus misschien komt het daardoor?? Resultaat is er in ieder geval: minder pijn!
Mooi Franneke. Dank je voor het delen van je ervaring!
Tegen trombose wordt men dagelijks de eerste 3, 4 dagen in de buik geprikt, geïnjecteerd. De verpleegkundige vraagt beleefd of dat even kan. Mijn antwoord was meestal, wetende dat ik een nogal omvangrijk exemplaar bij me heb: “Ja, hoor, al u hem kunt vinden, gaat uw gang.” Dat is dan ook lachen/humor. Toegevoegd:”Ik weet het, ’t is tegen klontjes!”
Hahahaha. Humor is het beste medicijn!