Vlak voordat ik uit dienst ging bij de uitgeverij was ik 12,5 jaar in dienst. Twaalf en een half jaar! Vroeger dacht ik dat ik dat nooit ergens zou halen. Dat is echt lang. En dan was je echt oud als je dat deed.
Ook bij dit bedrijf had ik niet verwacht dat ik het zou halen. Maar toch, het blijkt dat de tijd iets is dat gewoon voortschrijdt als je er niets aan doet.
Het werd een feestje met bubbels en met taart. Zoals ik het graag zie. En een cadeau. Ik mocht kiezen uit vier opties.
- bonbons maken
- pubquiz
- paintballen
- klimmen tussen de bomen
Wat dacht je? Natuurlijk gingen we klimmen met z’n allen. Sommige collega’s schoten in het protest. “Ik heb hoogtevrees” en “gedoe”. Maar ik vond het een goed idee om eens samen sportief bezig te zijn in plaats van op kantoor te zitten. Klimmen had ik ooit een keer gedaan en toen vond ik het fantastisch.
De collega’s waren top! Ze klommen, klauterden, moedigden elkaar aan, gingen als een speer. Een van hen had ik vlak daarvoor van haar hoogtevrees afgeholpen met een eenvoudige NLP-fobietechniek en bovenin de boom zei ze steeds: “ik snap er niets van, ik begrijp het niet, maar ik heb er echt geen last meer van.” Ik kon alleen maar plaatsvervangend trots kijken hoe ze twee hele parcoursen afklauterde.
Zelf had ik het wat onderschat. Ja, het was zeker leuk. Maar jemig, dit kantoorlijf is niet veel meer gewend. De spierpijn in de dagen daarna bewezen dat ik echt meer moet gaan bewegen. Dus een paar weken later ging ik met vriendlief en een stapeltje kinderen terug. Die kinderen vliegen echt overal overheen. Waar wij moeilijk staan te doen huppelen zij als het ware van het ene obstakel na het andere.
Bij dit klimbos (Simia in Ede) roep je “Wilma” – als een Fred Flintstone – als je hulp nodig hebt. Die tweede dag heb ik ze twee keer moeten roepen. Want daar hing ik. Wat was het leuk. Een aanrader. Dit doen we echt vaker!
