Donkere wolken pakken zich samen. Zo begint vaak een verhaal van Olivier B. Bommel, de heer van stand. Het weer is een grote sfeerbepaler. Ik ken mensen die laten zich leiden door het weer. Ze zijn somber als het regent en vrolijk als de zon schijnt. Om je niet door omstandigheden van buiten te laten leiden hebben we lachyoga uitgevonden. Zo begin je te lachen en gaat vervolgens vanzelf de zon schijnen. Als het niet buiten is, dan wel binnen in je ziel.
Van de week reed ik van kantoor naar huis en tussen de donkere wolken zag ik een klein stukje staalblauwe lucht. Het was net of ik door een trechter keek, recht de hemel in. In de auto kom ik gemakkelijk in een soort trance, zeker op de bekende weg, en op het moment dat ik dit stukje blauw zag schoot mijn blik of mijn aandacht door naar de hemel, de kosmos. Ineens voelde ik me klein en nietig.
De aarde is maar een korreltje zand in het hele universum. Dus wij mensen zijn nog minder dan een korreltje zand. Ik vroeg me af waar we het allemaal voor doen. Waarom huilen we? Waarom doen we zo moeilijk? Waarom doen we ons best om ‘veilig’ te leven? Ik realiseerde me dat, als ik slechts een minuscuul onderdeeltje van een zandkorreltje ben, het niet uitmaakt wat ik doe. Nou, dan kan ik ook ten volle leven. Hoe lang of hoe kort het moge zijn.
Ik beloof hierbij plechtig dat ik zo vol mogelijk leef, altijd naar mijn beste kunnen. Dat ik lach, ook als ik zou kunnen huilen. Dat ik zeg wat ik denk zonder me tegen te laten houden door mijn eigen angsten, hooguit door rekening te houden met anderen als ik weet dat het niet handig is om te zeggen wat ik denk. Maar dat blijkt zelden het geval te zijn. Ik denk vaak leuke dingen :-)
