Heb je het wel eens meegemaakt, een zonsverduistering?
Toen ik las dat we er weer een krijgen gingen mijn gedachten terug naar de zonsverduistering van 1999. 11 augustus 1999 om precies te zijn.
Zonsverduistering 1999
Het was zomer. Mooi weer, rustig op het werk maar ik voelde me ongedurig.
Ik droomde van vrijheid, reizen naar Frankrijk, luieren in het gras, stokbrood met franse kaas eten, goed glas wijn erbij. Zo’n bohémien, flowerpowergevoel.
Kennelijk de hoogste tijd voor een vakantie.
Het enige dat ik ooit meegemaakt had was een maansverduistering. Midden in de nacht had ik uren zitten kijken hoe de maan verdween en weer verscheen. Een bijzonder gezicht.
Een week voor de zonsverduistering hoorde ik erover. En ook dat het in het noorden van Frankrijk het beste te zien zou zijn, een volledige verduistering.
Overal werden speciale brilletjes uitgedeeld en tips gegeven over hoe je het beste naar de verduistering zou kunnen kijken, je kan natuurlijk niet een uur in de zon zitten staren. Zelfs niet als deze verdwijnt.
Ik wilde het hele plaatje. Het hele verdwijnende plaatje.
Gewoon gaan kijken
Ik vroeg een vriend of hij zin had om mee te gaan. Gewoon in de auto stappen, naar het zuiden rijden tot het tijd was en daar waar we waren uitstappen en de zonsverduistering beleven.
Hij had ook de zomer in de kop en zei ja. Samen reden we ’s morgens vroeg uit Rhenen de brug over naar het zuiden. We reden België door. Uiteindelijk in Luxemburg was het zover.
Rond 12 uur stapten we uit bij een groot weiland. Vol met mensen die voor hetzelfde kwamen. We zaten in het gras en keken. Het begon.
Ik had geen idee hoe het zou zijn. Wel had ik er een heel romantisch beeld van. Ik dacht dat het tintelfris, wondermooi en magisch zou zijn.
Brrr
De maan schoof voor de zon. Langzaam naam de kracht af en werd het donkerder en donkerder. Kouder en kouder. De vogels hielden op met fluiten. Het verkeer kwam tot stilstand. Mensen stopten met praten. De wereld viel in een donkere stilte.
We kropen dichter tegen elkaar aan om de warmte op te zoeken. De koude oorverdovende stilte duurde nog geen twee minuten maar leek een eeuwigheid te zijn. Gedachten flitsten door me heen. Dus zo ziet het einde van de wereld eruit. Zo is het als de zon geen leven brengt.
De maan ging gestaag verder met zijn cirkel om de aarde. De zon kwam langzaam weer tevoorschijn. Eerst een randje, toen een hapje. Stukje bij beetje werd het lichter en warmer. De vogels gingen verder met hun gezang, de mensen begonnen weer te praten. In de verte werden auto’s gestart. Het leven ging weer verder.
Ik vond het luguber. En magisch. Niet tintelfris en wondermooi. Wel uitermate bijzonder.
Zonsverduistering 20 maart 2015
Op 20 maart 2015 is er weer een zonsverduistering. In Nederland schuift de maan iets over half elf ruim 80% voor de zon. Dat is een flinke hap. Als je gaat kijken, gebruik dan een speciale eclipsbril die bij Pearle gratis te verkrijgen is. Kijk veilig.
Dit is wat wij in Nederland zullen zien.
Technische informatie en toekomstige zonsverduisteringen zijn te vinden op zonsverduistering.nl.
