De komende verhuizing maakt dat ik weer een duik in mijn archieven doe. Wat bewaar ik nog wel, wat niet. Het kost tijd, want alles wil ik bekijken voor ik echt afscheid neem van oude agenda’s, dagboeken en mijn poëziealbum. O nee, die laatste blijft. Maar de rest gaat echt weg.
Trip down memory lane
Het afscheid
Meester Vrielink was het hoofd van de lagere school. Hij maakte ons mee vanaf het begin totdat we aan het einde bij hem in de klas zaten. In de zesde klas voelde je je oud en wijs. Deels omdat je de rest maar klein vond, deels omdat je les had van het hoofd van de school. Dat gaf iets serieus.
Hij speelde verdienstelijk accordeon en we zongen veel, toen al oubollige, liedjes in de klas. Waarschijnlijk kwam daar zijn rijmelarijtalent vandaan want tijdens ons officiële afscheid speechte hij over iedere leerling in gedichtvorm.
Het gedicht dat hij voor me maakte gaf al iets weg van mijn toekomst waarin de lach een grote rol speelt.
Saskia van Velzen – een fijne meid
Ze zit echter midden in de pubertijd
Dat giechelt en dat lacht
Zo erg dat ik soms dacht
dat gaat fout, dat gaat verkeerd
‘k geloof niet dat die nog wat leert
Toch, mensen, is ’t heel best gegaan
Zij kan heel best haar mannetje staan
Een meisje met een goed verstand
Ze had met ieder een goede band
Blijf doorgaan meid, zoals je bent
Dan doorloop je de weg die jij hebt gepland
Lief he.
De poëzie
In diezelfde jaren had ik, zoals zoveel vriendinnetjes, een poëziealbum. De meeste gedichtjes die daarin staan zijn de standaard gedichtjes van toen, zoals
Ga met een blij gezicht door het leven
En zing een liedje op zijn tijd
Laat anderen mopperen
Uit zeuren komt slechts narigheid
Kijk, wat ik je wens, dat staat er al
kun je ’t lezen bij geval?
Zo’n poëziealbum staat vol met goede suggesties. Adviezen die, indien opgevolgd, zorgen voor een goed en mooi leven. In de kop van dit artikel zie je een gedichtje dat gemaakt werd door onze buren. Heel persoonlijk en het moge weer duidelijk zijn, lachen zit in mijn bloed.
De pubertijd
In een doos kom ik al mijn oude agenda’s tegen. De hele middelbare schoolperiode vliegt voorbij. De agenda’s staan vol met teksten, foto’s en plaatjes en hier en daar is nog wat huiswerk terug te vinden. Ik kijk nog een keer en dan gaan ze weg. Het is goed geweest.
Nee, het was echt niet altijd goed of leuk. Meester Vrielink schreef al dat ik in de pubertijd aangeland was, maar de jaren daarop werd het erger. Als klap op de vuurpijl besloten mijn ouders uit elkaar te gaan en maakte mijn eerste vriendje het uit.
In een van de dagboeken die zich tussen de stapel agenda’s bevindt lees ik een stukje tekst uit die tijd.
Ik zit propvol gedachten, ideeën. Een warhoofd. Gelukkig bleef een vriendinnetje logeren en heb ik tenminste nog gelachen. Heerlijk, even niet aan al die vervelende dingen denken.
Een van de kenmerken van een goede lachbui is dat je in het magische NU komt. Het helpt om het leven lichter, luchtiger en dragelijk te maken. De laatste jaren kwam ik dit tegen in de onderzoeken die ik las over de lach, maar kennelijk was ik autodidact.
De zoektocht
De jaren daarna zocht ik. Wie ben ik en wat heb ik de wereld te brengen? Jarenlang gaf ik reikitrainingen en ontwikkelde ik allerlei workshops op het gebied van persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Maar vooral de laatste jaren is het me duidelijk geworden. Ik hoef alleen maar te lachen.
Lachen is zoveel belangrijker dan ik ooit had kunnen bedenken. Door alles wat ik de afgelopen jaren onderzocht heb blijkt de lach een grote inhoud te hebben. En ik kwam erachter dat ik in de wieg gelegd ben voor het leraarschap. Daarom ontwikkelde ik vorig jaar de opleiding tot lachtherapeut. “Een luchtige opleiding met diepgang” zoals een van de cursisten zo mooi zegt.
Lukt het je niet om te lachen, kom dan eens naar een van de lachclubs in Nederland. Mijn lachclub in Wageningen opent op woensdagavond 12 september weer haar deuren. Of maak een afspraak met mij voor serieuze lachtherapie. Want iedereen verdient een lach op zijn of haar gezicht. Jij ook.
