Ik heb beloofd je op de hoogte houden van het proces. En dat het een proces is, dat is zeker. Naast de vraag aan jou om mee te denken over de onderwerpen en toevoegingen te geven ben ik ook op zoek gegaan in de bestaande literatuur. Moppenboeken te over, daar ontbreekt het niet aan. Maar laat het daar nu eens niet over gaan. Waar ik het over wil hebben is de lach zelf, en niet dat wat het lachen opwekt.
Hierdoor zijn er twee boeken ontstaan. Omdat ik heb toegezegd dat je een gesigneerd exemplaar ontvangt van het boek zodra het klaar is, beloof ik je nu dat je van beide boeken een exemplaar ontvangt.
How to do
Het ene boek is een kort en krachtig ‘how-to-do’ boekje, de andere heeft de focus op de onderwerpen die bovenaan de top staan. Nu kan ik je vertellen, het eerste boekje is bijna af! Het manuscript is klaar, ik moet de laatste hand leggen aan de typ- en taalfoutjes en dan kan het naar de uitgever. Ik heb nog geen idee hoe de uitgever gaat reageren, dus het is reuze spannend.
Het tweede boek bevat de onderwerpen zoals jij die hebt aangegeven. Met stip staat bovenaan “de kracht van de lach” en het hele boek zal hierom draaien. Wat is de kracht, hoe vind je die kracht en wat bereik je met die kracht? Wat een goed boek krachtig maakt zijn de persoonlijke verhalen. Nu heb er zelf wel een paar, maar zou het niet nog leuker zijn als er een persoonlijk verhaal van jou in staat?
Jouw verhaal
Mijn verzoek is deze: Wil jij jouw verhaal over jouw ervaringen met de lach delen met ons? Wat doet de lach met je, wat heeft het voor je betekend? Ben je het ooit kwijt geweest en hoe was dat voor je? Wat is voor jouw die bijzondere kracht die de lach in zich heeft? Als jouw verhaal past bij de onderwerpen dan neem ik het graag op in het boek.
Je kan jouw verhaal hieronder in het commentaarveld kwijt en je kan ook een e-mail sturen als je dat liever doet. Wil je wel vertellen maar is schrijven niet je ding? Ik maak graag een afspraak met je voor een interview.
Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.
Dank je wel voor je meedenken en doen.
Op de lach!
Saskia
Hallo Saskia
wat mooi wat je doet! ik wil zeker een keer komen lachen. Bij- en nascholing want ik geef zelf ook lachworkhops! Op weer een andere manier denk ik, maar ik maak het graag eerst mee.
Lachen betekent heel veel voor me. Voor mij is de lach een poort naar nieuwe ruimte, naar ontspanning, en heel anders naar de wereld kijken. Ik word vrolijk, of anders: ik laat de vrolijkheid me overnemen.
Ik heb enkele ultieme ervaringen gehad dat ik terwijl ik een lachworkshop begeleidde, ik helemaal zelf ook blauw lag, helemaal mee kon in het aanstekelijke lachen. En toch het overzicht hield, want ik voel me wel verantwoordelijk en wil dat iedereen ok is. En dat lukte prima, zonder in enige mate te hoeven forceren. Ik was dus 100% deelnemer, en 100% getuige, tegelijkertijd. Echt zo ongelooflijk bijzonder, en geestverruimend.
Ik had vanaf ongeveer mijn 18e tot aan mijn 23e, en later met tussenpozen, een vriendengroep waarin erg veel gelachen werd. Ik kon ook mezelf zijn en voegde echt mijn stukje toe. Ik heb letterlijk gezien dat mensen van hun stoel vielen van het lachen. Zo leuk. Ik heb contact verloren en heb lang het vele lachen dat ik met hen meemaakte, gemist. Een van de redenen om met lachworkshops te beginnen.
Misschien komt er later meer op, maar dit is het eerste waar ik aan denk nav je vraag.
:)
Hoi Saskia,
Door een gelukkig toeval ben ik vorig jaar zomer voor het eerst naar het lachcafe geweest. Ik heb er de hele zomer van nagenoten. Het was heerlijk om te ontdekken dat ik in heel veel situaties net zo goed kan lachen, in plaats van me te ergeren. Ik vond het wel enigszins schokkend om te merken dat ik vooral heel goed stilletjes kan lachen en het uitbundig lachen me wel erg moeilijk valt. Soms valt er voor mijn gevoel niet zoveel te lachen, maar dan probeer ik te lachen om niks en dan wordt het leven lichter.
Hahaha, goed om te horen Anja. Luid en hardop lachen vergt ook oefening, voor de een wat minder voor de ander wat meer.
Dank je wel voor het delen van je verhaal. En we zien je heel graag weer in het Lachcafé.
Vrolijke groet,
Saskia
Hoi Saskia,
Zonder al te lang na te denken heb ik een stukje geschreven vanuit mijn intuïtie over de kracht van de lach. Ik vind het al een eer dat je ons allemaal uitnodigt deze ervaringen te delen. Het was een waar cadeau om mijn vingers over het toetsenbord te laten gaan en mezelf te verrassen met dat wat er tevoorschijn kwam. Wie weet heb je er ook nog iets aan! Maar voor nu ben ik al weer een heel gelukkig glimlachend mens :-)
De kracht van lachen leerde ik van en met Robert. Robert is mijn eerste man die tot en met 31 december 2008 leefde. Hij was een meester in het keren van een situatie om zo altijd weer de lach te toveren. Variërend van schaterlach met dagenlange spierpijn tot gevolg tot glimlach of nog subtieler een glinster in de ogen van iemand die eerst nog neutraal of zelfs bedroeft keek.
Door het leven met zijn chronische ziekte heb ik geleerd dat de waarde van echt verdriet voelen is dat je dan dus ook kennelijk echt geluk hebt gevoeld. Anders kun je het verdriet nooit op die manier herkennen tenslotte. Prijs jezelf in al je verdriet, angst en pijn gelukkig dat je het voelt want dan weet je dat je niet bent afgestompt en je dus ook weet hoe de andere kant voelt.
Die gedachten helpt zelfs op hele zware zwarte dagen het geluk in jezelf te voelen. Want goed en kwaad, licht en donker, verdriet en geluk, ze bestaan bij de gratie van hun tegenhanger. Alles zit in jezelf. Zoek geluk en dus ook de kracht van de lach niet elders. Je bezit het tenslotte zelf in zijn volle glorie.
Zeker dus ook als je er helemaal doorheen zit en alleen pik donker ziet, geen energie voelt stromen en letterlijk doodsbang bent. Ergens is een minuscuul dingetje te vinden om de zaak te draaien. Soms rigoureus omdat het moet als je uit somberheid moet en het niet anders kan dan met een schok. Maar soms ook heel langzaam stapje voor stapje en af en toe zelfs een stapje weer terug, omdat je ook de rouwprocessen de tijd wilt geven. Maar dus nooit zonder de andere kant, de geluk, de lach en dus de liefde ervan te verliezen.
Dit zijn hele precaire processen, kwetsbaar als een vlinder maar o zo krachtig tegelijkertijd. Als je de vierkante millimeter kunt vinden in de soms onmetelijk vlakte zwarte sneeuw waar je heel voorzichtig aan kunt peuteren of trekken om een geluksvonkje te voelen dan weet je dat je leeft, dat je daar komt waar je zijn moet en dat je altijd, ook met dikke dikke tranen en nog schokkende schouders het aller diepste geluksgevoel kunt vinden dat liefde heet en je laat lachen.
Sinds Rob niet meer hier is ben ik die waakvlam nooit meer kwijtgeraakt en ik verbaasde me in het begin dat wie ik ook aankeek, ik een glimlach terugkreeg. Altijd, ook van volslagen onbekende die eerst helemaal niet blij keken. Ik voelde me soms diep ongelukkig en bedroefd maar blijkbaar straalde mijn ogen zonder dat ik daar bewust van was de liefde uit waar elke (glim)lach uit ontstaat.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik deze ervaringen heb en ik geniet nu bewust van het toveren van een sprankeling, vooral als ik zie dat iemand chagrijnig kijkt. Ik geniet nog het meest van de verbazing die er ook kan ontstaan bij de ander: verrek ik lach, dat is een fijn gevoel ;-)
Monique, ik ben heel dankbaar voor en stil van reacties zoals die van jou.Dank je dat je deze ervaring met ons wil delen.
Liefs, Saskia
De kracht van de lach in het leven van Els
Wanneer ik de lach in mijn levensloop beschouw, zie ik hoe het eerst iets was dat onderdrukt diende te worden en veroordeeld werd. In mijn jeugd voelde ik me belemmerd door een grote bruine vlek op mijn linkervoortand die mijn lach ontsierde. Met krampachtig op elkaar geperste lippen produceerde ik een soort van lachgrimas om dit te verbergen. Ik had deze vlek in mijn hoofd zo uitvergroot dat ik mezelf zowat beschouwde als een wandelende vlek. Toen het rond mijn 15e levensjaar eindelijk verwijderd werd, voelde ik me bevrijd en lachte weer voluit. Maar toen was er weer de maatschappij die daar kennelijk moeite mee had. “Elsje, lach toch niet zo hard, daar houden de mensen niet van!” siste mijn vader me wel eens toe. En het vermanende “Elssssssssssssssssssss!” van mijn moeder klinkt me nog helder in de oren. Gelukkig waren de meningen over mijn lach verdeeld en lachte ik dapper door deze oordelen heen. Sterker nog, het werd een overlevingsmechanisme. Ik had besloten optimist te zijn en die behoren het leven met minimaal een glimlach tegemoet te treden. Kijk eens hoe vrolijk ik ben, zie je dan niet hoe dapper ik het leven tegemoet treed met een lach, ondanks alles? Ik was er van overtuigd dat dit een onlosmakelijk deel van mijn persoonlijkheid was. Dit putte me enorm uit en ik herinner me dat ik regelmatig ziek was of geen fut had om uit bed te komen om mijn vrolijke zelf voor de wereld te spelen. Met de lachmeditatie van Dirash van Rossum leerde ik een andere kwaliteit van lachen kennen, het lachen zonder reden. Tintelend van de lach beleefde ik na zo’n sessie de rest van de dag! Dit gevoel wilde ik ook doorgeven bij yogales, en bood het regelmatig aan. Dit was voor sommige mensen een iets te hoge drempel om tot lachen te komen. Toen ik de lachyoga ontdekte, leek me dit een toegankelijkere manier om tot lachen te komen. Tijdens een zelfontplooiingweek bij Ivo Valkenburg en Ton Peters leerde ik eindelijk de aan/uit knop van “De Lacherige Els” hanteren. In één keer viel alle bewijsdrang van me af, pelde ik de “kijk eens hoe goed ik het doe” laag eraf. Sta ik mezelf toe te zijn zoals het is.
“… als ik ooit enkele grondbeginselen voor een spiritueel pad naar genezing moest opstellen, zou ik als eerste op mijn lijst hebben staan dat je werkelijk elke dag zo vaak mogelijk moet lachen – en bij voorkeur ook om jezelf. Dat staat onbetwist ver boven alle vormen van gebed, meditatie, chanting of reformvoeding. De dagelijkse problemen lijken nooit zo groot als ze door een humoristische en liefdevolle bril worden bekeken.” (Moorjani, A. (2012), Ik moest doodgaan om mezelf te genezen, pag. 175)
“Als uitdrukking van je innerlijke harmonie. In wezen is de glimlach een uiting van de scheppende kracht van de liefde. Glimlachen behelst het geheim van de volmaakte levenskunst. Hiermee doorbreken we ons isolement en doen we mee met de anderen, met het leven in al zijn kleurige schakeringen. De keuze bestaat er dan niet meer in zelf te glimlachen, maar de alomtegenwoordige glimlach te ervaren, ook in het dier en de steen, de glimlach in de pijn en het verdriet.” (Deltour, B. (1999), pag. 76 e.v. Een existentiële kijk op de lach)
En zo werd lachen mijn kracht. En leg ik de uitnodiging tot lachen in de wereld neer: doe het, ervaar het, toets het aan je Eigen-Wijsheid. En ontdek de alomtegenwoordige glimlach in alles, vooral in jezelf.
Els Ophorst
Oprichtster van Lachclub Heusden, tevens zangeres, yogadocente, stadsgids en lachyogabegeleidster.
Els, wat mooi. Dank je. Ik kom hier zeker bij je op terug.
Liefs, Saskia