De lachende boeddha

In Japan leefde een grote mysticus, Hotei, die “De lachende Boeddha” werd genoemd.

Hij is een van de meest geliefde mystici in Japan en hij sprak nooit een enkel woord. Toen hij verlicht werd, begon hij te lachen, en telkens wanneer iemand vroeg: Waarom lach je? lachte hij nog meer. En zo trok hij lachend van dorp naar dorp.

Een menigte verzamelde zich en hij lachte. En langzaam — zijn lach was erg aanstekelijk — begon iemand in de menigte te lachen, dan iemand anders, en dan lachte de hele menigte. Lachend om… eh… waarom lachten ze eigenlijk? Iedereen besefte: “Het is belachelijk; deze man is vreemd, en toch lachen we.”

Iedereen lachte; en iedereen was een beetje bezorgd: “Wat zullen de mensen denken? Er is geen reden om te lachen.” Toch wachtten de mensen op de komst van Hotei, omdat ze hun hele leven nog nooit zo volledig hadden gelachen, met zo’n intensiteit dat ze na het lachen merkten dat al hun zintuigen helderder waren geworden. Hun ogen konden beter zien, hun hele wezen was lichter geworden, alsof er een grote last van hun schouders was verdwenen.

Mensen vroegen Hotei: “Kom nog eens terug”, en dan verhuisde hij lachend naar een ander dorp. Zijn hele leven, bijna vijfenveertig jaar na zijn verlichting, deed hij maar één ding en dat was lachen. Dat was zijn boodschap, zijn evangelie, zijn Schrift.

En het is opvallend dat in Japan niemand met zoveel respect wordt herinnerd als Hotei. Je vindt in elk huis standbeelden van Hotei. En hij had niets anders gedaan dan lachen. Maar het gelach kwam van zo diep dat het iedereen bij bleef die het hoorde, en zijn wezen triggerde, een synchroniciteit creëerde.

Hotei was uniek. In de hele wereld is er geen ander mens die zoveel mensen aan het lachen heeft gemaakt — zonder enige reden. En toch werd iedereen gevoed door het gelach, en iedereen werd gereinigd door het gelach, voelde een welzijn zoals zij dat nog nooit hadden gevoeld. Iets uit de onkenbare diepte werd gewekt in de harten van mensen.

Vrij vertaald naar een tekst van OSHO