Dikke pret aan tafel

lachende kinderenWat is er heerlijker dan aan het einde van de dag aan tafel met z’n allen de dag door te nemen en te gieren om alle gekke verhalen die opgedist worden?

Tranen met tuiten lachen, spetters in de boerenkool en limonade die proestend je neus uit borrelt. 

Hiermee komt er gelijk een herinnering boven. Ik was een jaar of 8. Bij een vriendinnetje thuis zaten we met vier meiden aan de keukentafel.

Het was zo’n keuken waar je heerlijk door het grote raam naar buiten kon kijken naar mensen die voorbij liepen, de hond van de buren die rondstruinde en je de buurtkinderen in de bosjes indiaantje kon zien spelen.

Maar daar hadden we geen oog voor. We tapten moppen en lagen gierend van de lach over en onder de tafel.

Het moet haast wel een verjaardagsfeestje zijn geweest. Op tafel stonden allerlei heerlijkheden. Krakende chipjes en oranje frisdrank. Met prik, wat ik thuis niet gewend was maar wel heerlijk vond.

Ik genoot van mijn sinas totdat een van mijn vriendinnetjes het slot van een mop vertelde en ik het uitproestte van de lach.

De sinas kwam er voor mijn gevoel door mijn oren maar in ieder geval door mijn neus weer uit. Dat prikt! Het duurde uren voor ik weer op adem kwam. Voor m’n gevoel dan.

En ik vergeet het nooit meer. Wat is het heerlijk om zo te lachen. Om niks en om alles. Voluit proestend en hikkend.

Heb jij ook zo’n herinnering aan een lachbui?

Laat ons je leukste, grappigste of vrolijkste herinnering weten.

Deel jouw herinnering in het commentaarveld hieronder en maak ook kans op een boek.

Dit bericht is geplaatst in Werk, leven en spelen. Bookmark de permalink.

4 reacties op Dikke pret aan tafel

  1. Joyce schreef:

    Samen met een collega zat ik bij een borrel van het werk. Tranen met tuiten gelachen om eigenlijk helemaal niets en toen we na een tijdje ons bestelde drankje: Tonic kregen was het einde zoek, we hadden nl. Bitterlemon besteld. Nu ik het opschrijf is het hélemaal niet grappig maar toen ècht wel. Wat is het toch heerlijk om zo te lachen en dan die spierpijn de volgende dag die je weer meteen een glimlach geeft door de herinnering!!

    • Saskia van Velzen schreef:

      Geweldig dit soort herinneringen Joyce. Grappig he, dat het eigenlijk helemaal niet zo grappig is. Terwijl het op het moment zelf het meest hilarische moment van de wereld is. Terugblikken, herinneren en (na)genieten. Dank je voor het delen.

  2. Lonneke schreef:

    Tja, wat mij meteen te binnen schiet als ik dit verhaal lees, is dat toen ik mijn man nog niet zo lang kende (toen was hij dus nog een ‘vriendje’, dat was zo’n 20 jaar geleden), we zaten te eten bij mijn ouders thuis, en wat er zo grappig was weet ik echt niet meer, maar hij moest zo lachen met een hap eten in zijn mond, dat er een erwtje uit zijn neus kwam!

    • Saskia van Velzen schreef:

      Hahaha Lonneke. Bizar is het als dat gebeurt he. Alles staat open (van binnen). Dank je voor het delen.

Reacties zijn gesloten.