Een beetje film of serie heeft een lach en een traan. 
De komende twee weken heb ik ‘vrij’ gepland. Tijd om mijn boek W.I.S.H. te herschrijven. Dus, focus.
Maar om even uit de normale routine te komen en te schakelen naar het schrijven heb ik mezelf het afgelopen weekend twee dagen cadeau gedaan en heb ik werkelijk niets gedaan. Heerlijk lanterfanten (blijft een prachtig woord), zoals ik inmiddels geleerd heb.
Ik heb al jaren geen tv meer, maar wel heb ik een Netflix abonnement. Soms is het heerlijk om een film of een serie te kijken, ook al kijk ik het dan op mijn kleine laptop of nog kleinere tablet. Gisteren vond ik een serie waar ik met plezier naar gekeken heb. Queer Eye.
Vijf homo-mannen gaan andere (hetero) mannen een make-over geven. Niet alleen de man, maar ook hun omgeving. Van aankleden tot nieuwe haardracht, van huis veranderen tot grenzen doorbreken.
Het format van dit soort series is ongeveer gelijk. Er is een underdog, de persoon die geholpen moet worden en genomineerd is door zijn vrienden of familie. Eerst wordt getoond hoe vreselijk het is, dan het moment van openbaring en uiteindelijk de finale waarin het lelijke eendje een zwaan is geworden en de hele familie het mag zien.
Toch heb ik genoten van deze serie. De mannen zijn “gay”, blij en enthousiast. Ze leven zich in in de persoon, zo lijkt het in ieder geval, en ze nemen zelfs zichzelf onder de loep. Aan het eind zit de hoofdpersoon in tranen te vertellen over hoe deze make-over zijn stoutste verwachtingen overtreft en hoe hij geraakt is door dit vijftal. Ook zij zitten in tranen te luisteren naar deze openbaringen en ik huil lekker mee.
Jennifer Bare schrijft in het online magazine Flare een mooi stuk over de mannen. De foto is van Netflix Canada en komt van de website van Flare.
Een dag lanterfanten en zo’n serie kijken levert inspiratie op. De mannen die praten over hun huwelijk, hun geliefden, hun familie. Mannen die zien hoe ze zijn verzand in suffe gewoontes. Die patronen proberen te doorbreken en los te laten.
Vandaag begin ik met het schrijven van de blauwdruk van het nieuwe boek, de Prins op het witte paard (of hoe het ook gaat heten). Spannend, want ik heb eigenlijk nog geen idee hoe het gaat worden. Wel heb ik er vertrouwen in dat het zich ontvouwt.
Geen Netflix, geen mooie mannen die andere mannen ‘updaten’, geen andere afleiding. De prins gaat voor.
