Wat? Lachen bij Holland’s Got Talent? Ja, dat klopt. Daarom schuift mijn blog met het tweede onderdeel van SMILE een maandje op. Eerst wil ik je vertellen wat er gebeurde.
Ik weet het, de foto is niet top. Ik moet nog leren om er florissant op te staan als ik mezelf fotografeer met m’n telefoon. Maar hier begon het allemaal.
Stop (stap 1 van SMILE)
Maandag 12 augustus, hét besluit om mee te doen aan Holland’s Got Talent. Zou het een leuk idee zijn om aan het programma deel te nemen? Waaat? Wat zeg je nou? Tja, je kan een keer op een idee gebracht worden. Er moet meer gelachen worden, en het publiek te zien lachen dat moet toch leuk zijn? Er is ook twijfel, is dit wel passend bij het programma? Tijdens een telefonisch contact stel ik deze vragen. Zij doen tenslotte vermaak en ik vind dat ik een vak uitoefen. Maar ja, ook zij denken dat het heel leuk zou kunnen zijn. En tegenwoordig nemen ze deelnemers niet meer op de hak beloven ze. Dus vooruit, ik meldde me keurig aan volgens de procedure en toog op 15 augustus naar Hilversum.
Motiveren (stap 2 van SMILE)
Na een half uur omgelopen te hebben op een onwillige telefoonnavigatie kwam ik moe en bezweet aan in een nog warmer studiogebouw. Gelukkig stond er water klaar. Een vriendelijke stagiaire begeleidde me naar de auditie-zaal en de dame die mij gebeld had ging mee naar binnen. Zij wilde dit ook wel meemaken. In de kale, saaie auditieruimte waren twee tafeltjes aan elkaar geschoven waar een viertal mensen de voorselectie deden. Ook zij zagen er wat moe en bezweet uit van de lange warme dag, maar ontvingen mij vriendelijk en enthousiast. Toch wil ik weten wat ze verwachten, hopen en zien in deze ‘act’ en ik leg uit dat het geen act is maar gewoon een vak.
Het werd een heuse auditie. Ik deed wat ik ook bedacht had te gaan doen met het publiek. Braaf deden ze de oefeningen mee en lachten zo hard dat een van de andere kandidaten zijn hoofd om de hoek van de deur stak om te vragen hoe het ging. Zij overtuigden mij ervan dat het echt heel leuk was en dat het op tv waarschijnlijk ook goed over zou komen, dus dat ik het vooral moest doen. Ik tekende.
Ik heb lang nagedacht over onze motivaties. Waarom doe ik het, waarom doen zij het? Zij doen het omdat ze graag diversiteit in hun programma willen en omdat ze graag publiek zien lachen. Ik doe het voor de oefening, 800 man laten lachen is een fantastische uitdaging. Daarnaast wil ik lachyoga en de lachworkshop op een hoger plan tillen in Nederland. Bekendheid is dan best handig. Of deze de juiste is dat zal blijken.
Inspiratie (stap 3 van SMILE)
Ik hoop collega’s te inspireren om groter te denken. Zichzelf niet klein te houden maar uitdagingen aan te gaan. Lukt het niet, dan heb je alleen je spieren getraind voor de volgende ervaring.
Ik wil graag mensen inspireren om meer te lachen. Ze bewust maken van de keuzemogelijkheid om de lach niet af te laten hangen van omstandigheden. Mensen geluk laten ervaren door te helpen hun eigen geluk te creëren. De lach is een hele korte en eenvoudige weg naar het ervaren van een gelukkig gevoel.
LOL (stap 4 van SMILE)
Zondag 1 september. Ik gedraag me cool en nuchter maar probeer mezelf af te leiden met veel werk. Het popt op in mijn hoofd als ik wakker wordt en als ik naar bed ga. Ik stel me voor hoe het is op het podium, terwijl ik er geen idee van heb.
Dinsdag 3 september. De dag van de opnamen. Ik wordt om 12 uur ’s middags verwacht samen met mijn “maatje achter de schermen”. Mijn publiek mag om half 2 komen. Verder heb ik geen idee wat er gaat gebeuren. Als ik dit schrijf is het 1 september.
Energie (stap 5 van SMILE)
Alles is energie. Ik realiseer me dat nu terdege. Wat je geeft is wat je krijgt. Ik neem een besluit en ga voor de volle 100%. Ik wil ervaring opdoen met een zaal met 800 mensen? Ik krijg de kans dus ik ga ervoor. Publiek geregeld, mijn leukste collega gaat met me mee achter de schermen en ik heb bedacht wat ik aan ga trekken, het moet gewoon lukken.
De show
4 september, alles achter de rug. Tijd om terug te blikken.
Op D-day braaf ruim op tijd waarna alles uit blijkt te lopen. Wachten, praten en lachen met een grappige deelnemer met een interessant apparaat, de meneer van het theater die buiten koffie staat te schenken en studenten van de de studentenvereniging uit Groningen. Gelukkig kwam Ellen, onze lachyogacollega, mij gezelschap houden en konden we samen verder lachen en wachten.
Een interviewtje met Robert ten Brink, daarna een interview met de cameraploeg, de studenten aan het lachen maken, alles voor de show. Andere deelnemers zien we ook voor de camera poseren, de papegaaien van de papegaaienmenner (of hoe heet zo iemand?) worden er onrustig van. Ons publiek mag door de uitloop ook nog een poosje langer wachten en wordt als een kudde de zaal in gedreven. Een voor een verdwijnen de deelnemers en komen niet meer terug. Ik vraag me langzaam maar zeker af of ik als laatste mag verschijnen. Nee hoor, ik ben niet zenuwachtig, maar moet toch wel vaker naar het toilet dan normaal.
Toch niet helemaal als laatste mogen we mee achter de coulissen. Daar is het nog even wachten omdat een van de deelnemers is flauwgevallen. Een ander laat zijn apparaat kapot vallen. Wat een toestand. Ellen en ik krijgen er de kriebels en de slappe lach van en Ellen wordt plaatsvervangend zenuwachtig, lief. Dan mag ik mee naar de coulissen waar Robert ten Brink me nog even aanmoedigt en met een zetje het podium op stuurt. In het volle licht staar ik naar de zaal en de jury.
Hoe het afloopt kun je misschien wel raden. Ook zij vragen zich af wat ik kom doen, het is tenslotte een vak en geen act. Ik kan het niet anders dan met hen eens zijn. Gordon brengt dit bericht op zijn eigen uitbundige wijze en Dan Karaty rolt van zijn stoel van het lachen. Chantal Jansen zit er redelijk stoïcijns tussen en kijkt me aan. Nog geen vijf minuten later worden we naar buiten begeleid. Het is klaar.
Op 26 oktober was de uitzending. Mijn facebookpagina stroomde over met enthousiaste en medelevende reacties. Duidelijk daarin is dat lachyoga geen act is, dat Gordon niet overal even goed scoort en dat mensen me een kanjer vonden. Fijn.
Wat zou jij doen?
Wat zou jij doen als je zo’n vraag zou krijgen? Ik weet dat ik vroeger afgehaakt zou zijn. Te onvoorspelbaar medium, niet zeker genoeg van mezelf, past dit wel bij wat ik wil, vinden zoveel mensen het wel leuk, wat denkt de jury, wat denken ze thuis, wat denk ik zelf, waarom zou ik het niet doen, waarom zou ik het wel doen, wat als het verkeerd gaat, wat als m’n collega’s het afkeuren, ga zo maar door. Gedachten genoeg die tegenspreken.
Ik ben benieuwd wat jij zou doen. Of wat je er van vindt dat ik ja heb gezegd. Wil je dit met me delen in het commentaarveld hieronder?
Elke beslissing die je neemt in je leven zie ik als een leerproces. Zeer knap van jou dat je deze stap gemaakt hebt, ook al wordt je door deze mensen niet serieus genomen, je hebt het wel gedaan en daar is lef voor nodig.
Jij komt er wel en daar heb je echt de tv niet voor nodig.
Dank jullie wel voor de reacties. Ik zie het inderdaad als een groot leerproces. En met z’n grote stap is de les ook groot. Een aantal dingen zijn mij heel duidelijk geworden. Een vak promoten, welk vak dan ook, kan niet in 2 minuten. Een kunstje wel. Lachen is geen kunstje. Ik heb ontdekt dat ik heel goed op een podium voor 800 man kan staan zonder knikkende knieën. Dat is lekker. Ik heb ook bij collega’s in andere programma’s gezien dat de lachworkshop of lachyoga vaak niet goed overkomt op televisie. Beelden van publiek zijn leuk, maar alleen van iemand die het staat voor te doen niet. Toch vond ik het programma van TV Gelderland, met Harm Edens, weer heel leuk gedaan. Soms lukt het wel.
Uiteindelijk gaat het hele leven om het ervaren van het leven zelf. Door te doen, door op ons bek te gaan, door ons hoofd boven het maaiveld uit te steken, door succes te vieren voelen we het leven tot in al onze cellen. Dus zowel voor mij als na mij zullen collega’s in dezelfde valkuil van de 2 minutes of fame on tv vallen. Omdat ook zij ervaren en leren.
Hoe bizar de ervaring bij deze show ook was, het voelde wel als een langdurige momentopname waarbij ik veel bijzondere mensen heb ontmoet en de ene interessante ervaring de andere in sneltreinvaart opvolgt.
Weer een ervaring niet armer maar rijker. En, zoals we geleerd hebben, blijven lachen! Ook als het even tegen zit. Het helpt je door alles heen.
Ik zou het niet meer doen, als ik jou was. Het is een vak dat je uitoefent, geen entertainment. Je vak verdient meer dan het even gezellig leuk met zijn allen lachen. Het uitproberen voor/met een grote zaal, is begrijpelijk/nuttig/stoer/aantrekkelijk. Ik vind alleen dat jouw – dierbare – vak bij dit soort programma’s niet uit de verf komt. Je hebt immers ook niet de regie. Je wordt geperst in hun vorm, met wellicht hun enige afweging dat het voor het programma een leuke afwisseling is. Daar hoef je je niet voor te lenen. Hoe kun je in 2 minuten laten zien wat de bedoeling van je vak is ? En met publiek, dat niet op eigen deelname zit te wachten ? Net zo min als de jury ? Tenslotte : wellicht levert de bekendheid die je hiermee hebt opgedaan, wel een uitnodiging voor tv waar je wat aan hebt… Da’s dan weer mooi meegenomen !
Ik geloof dat ik het niet zo durven. Onzekerheid waarschijnlijk. De ervaring leert dat de jury overal wel een mening over heeft en ze die niet onder stoelen of banken steekt. Wat als ze me stom vinden? En tegelijkertijd denk ik dan, ja…so what? De wereld vergaat niet :)
Maar ik vind het super dat je het gedaan hebt, als het uitgezonden wordt geef je toch in 1 klap meer bekendheid aan je vak. En wie weet wat er met de mensen thuis gebeurd, die in eerste instantie niet naar een van je workshops zouden komen omdat het gek/eng/raar/onbekend is. Als er daarvan al 1 het gevoel ervaart wat het lachen met je doet. Wauw.
Ik hoop dat ze het uitzenden, ik ga in elk geval kijken!
Heel stoer dat je dit gedaan hebt, Saskia ! Inderdaad sta ik zeker achter je. Je wilt graag meer bekendheid geven aan dit fenomeen, en als je op deze manier een podium krijgt, waarom niet ? In principe wil je toch in dit vak een publiek figuur worden, en daarvoor heeft dit stapje wellicht weer wat bijgedragen. Bovendien was het een mooie oefening voor als je nog eens heel erg bekend wordt. Wees maar lekker trots !