Lachen in Zuid-Afrika, daar was ik benieuwd naar. Voor mijn werk mocht ik mee op een studiereis voor boeren.
We bezochten andere boeren en bedrijven in Zuid-Afrika om te kijken hoe men daar boerde. Daar spraken ze heel toepasselijk over het bestieren van hun bedrijf. Mooie taal, dat Afrikaans.
Maar nu dat lachen. Voordat ik vertrok keek ik of er lachclubs zijn in Zuid-Afrika. Misschien zou ik nog wel even tijd hebben om mee te doen. Maar ik kon er slechts een paar vinden, dus dat zou niet gaan lukken.
In India spraken we er al over. Over de hele wereld zijn er lachclubs, in India een paar duizend, in Nederland zo’n twintig. Europa heeft er genoeg, Amerika ook, maar Afrika? Daar zijn er maar weinig. Zou een lachclub misschien niet nodig zijn? Zouden de Afrikanen al genoeg lachen?
Onze gids was een blanke Zuid-Afrikaanse dame. Zij is 78 jaar en moet nog werken. De pensioenen in Zuid-Afrika zijn niet zoals wij die hier gewend zijn. Maar wat deed deze moderne vrouw dat stralend. Met een liefde voor haar land, liefde voor de mensen die zij het land toonde en voor de mensen die zij ontmoette lachte zij bijna aan een stuk. In het Afrikaans vertelde ze smeuïge verhalen – een heb ik er verteld in het blog wat ik tijdens de reis heb bijgehouden – en lachten we veel. Zij overweegt nu om lachyoga te gaan doen, wat fantastisch. Deze vrouw is daarvoor in de wieg gelegd.
Alle Zuid-Afrikanen die we bezochten waren zeer vriendelijk en lachten ons van harte toe. Prachtige verhalen en vrolijke mensen op ons pad. Nee, het is niet allemaal zo prachtig in Zuid-Afrika. De boeren zijn hun leven niet zeker door de ‘plaasaanvallen’ waarbij ze zelfs om het leven gebracht worden, er zijn momenten dat je beter niet op straat kan komen en al helemaal niet alleen. Ook is de enorme droogte, nu de droogste periode sinds 1983, een grote bedreiging. Maar ze zijn optimistisch. Ze denken allemaal dat het goed gaat komen met het land en de mensen daarin.
Na alle bedrijfsbezoeken eindigden we met een bezoek aan een Safaripark. Nee, niet het overbekende Krügerpark waar de wegen geasfalteerd zijn maar het minder bekende Madikwe Game Reserve. We verdeelden ons over drie jeeps om de safari’s te rijden. Ik reed mee met Charles, Katura is zijn native name, om te vertalen voor de groep. Katura zat vol grapjes en wij hadden wel een connectie:-)
Moet er meer gelachen worden in Zuid-Afrika? Misschien is het niet direct nodig, maar hier waar ‘plaasaanvallen’, droogte en andere bedreigingen aan de orde van de dag zijn kan een bewustwording van de lach zeker geen kwaad.
