Sinterklaasavond. Pakjesavond. Herinneringen.

Vroeger vierden wij Sinterklaas bij mijn oma. De hele familie bij elkaar, ooms, tantes, kleinkinderen, oma en familie-aanhangselen. Iedereen hoorde erbij.

Ook kwam Sinterklaas over de vloer. De enige echte natuurlijk. Nou ja, hij was wel zo echt dat ik het nog spannend vond toen ik tien, elf jaar oud was. Zijn zwarte pieten droegen zijn staf en de zak met cadeaus. Ook zij waren indrukwekkend.

“Alle volwassenen, doe je vingers in je oren. Ik wil nu iets zeggen tegen deze jongeman”, zei de Sint. Braaf stopten de volwassenen hun vingers in de oren terwijl Sinterklaas op strenge toon tegen mijn neef van dertien zei: “Jongen, je weet dat het niet verstandig is om te roken, en wat hoor ik, je doet het. Je weet ook dat je er nog veel te jong voor bent!”. Aan het langgerekte “Ooooooh” van een van mijn tantes kon je horen dat de volwassenen niet zo goed luisterden naar de Sint.

Alle volwassenen deden iets voor de kinderen en trokken lootjes met elkaar. Wij als (klein)kinderen werden straal verwend. Een paar keer die avond ging de deurbel, renden de kinderen naar de gang en vonden de zoveelste zak voor de deur. Met cadeautjes. Later op de avond zaten de kinderen in de achterkamer te spelen met al het nieuws en te grappen en te grollen met de oom die zijn kinderlijke speelsheid nooit is kwijtgeraakt. Zelfs nu nog niet.

Of er stond een enorme surprise. Ik vergeet nooit meer het ‘spook’ dat voor mijn vriend, die kok was, was gemaakt. De kleintjes keken angstig naar het grote laken met de holle ogen. Het bleek een lijk te zijn die hij vakkundig moest opereren om de cadeaus eruit te krijgen. Een soort Dr. Bibber voor volwassenen. Die zagen dingen die de kinderen nog niet doorhadden. Het ‘spook’ dat een ‘lijk’ bleek te zijn had een lap vlees als tong, kaas tussen zijn oksels en een worst stak uit op een strategisch plek.

Mijn oma bepaalde wie van de kleinkinderen toe was aan ‘de grote surprise’ en deze werd gemaakt door een handige inwonende huisgenoot of mijn oom, beide houtbewerkers. Prachtige surprises die vaak nu nog bestaan. Herinneringen. Mijn broer kreeg een ouderwets houten bureau, echt met ingelegde stukjes en prachtig afgewerkt. Mijn nichtje opende een kledingkast met allemaal klerenhangers erin. Mijn neef een trommel die bijna echt leek en ik een piano toen ik begon met pianospelen. Hierin bewaar ik nog steeds gedichten van toen. Later kreeg ik ook nog een bar compleet met spoelbakken, een kraan en barkrukjes. Deze laatste kreeg ik toen ik 15 was en mijn oma begreep dat ik ontdekt had wat de kroeg was. Al deze surprises hingen kwa formaat in tussen die van een poppenhuis en echt. En in deze surprises zat dan het cadeau.

Sinterklaas vieren we niet meer. Oma kan zoveel drukte niet meer aan (met 92 jaar mag dat) en de kleinkinderen zijn groot. Ik zit normaal gesproken dus thuis. Dit jaar trouwens niet, het wordt Sinterklaasavond in Zuid Afrika. Daar ben ik heel benieuwd naar.

Rond deze tijd van het jaar kijk ik heel graag naar de film “Alles is Liefde”. Sinterklaas ten top, hilarisch, romantisch en echt Hollands. Lekker op de bank met een dekentje over me heen en een kop warme chocolademelk erbij. Na het zonnige Zuid Afrika kijk ik eerst snel naar Alles is liefde. En dan daar achteraan als opmaat naar de kerstdagen de film “Love Actually” waarin de kerstman een grote rol speelt.

Wat is voor jou Sinterklaas?

Of de Kerstman?